Τελευταία Νέα

  • Πρόσκληση στο Πανηγύρι του Αγίου Αθανασίου. 2020
    Περισσότερα
  • Δραστηριότητες Ενορίας Αγίου Βησσαρίωνος Φιλιππιάδος 2019 -2020
    Περισσότερα
  • Πρόσκληση στο Πανηγύρι του Αγίου Αθανασίου.
    Περισσότερα
Δείτε τα όλα

Social Media Channels

Ένα Γράμμα…Σε Κάθε Χριστιανό με Εξουσία.

undefined

Τι περίεργο ενώ είσαι ταγμένος στην ασκητικότητα να σε συνοδεύει η πολυτέλεια και να ανέχεσαι να σε ραίνουν με ροδοπέταλα...

Τι περίεργο να υπηρετείς τον Χριστό της αγάπης και να μην γνωρίζεις το κόψε και μοίρασε στα δύο...

Τι περίεργο να μετατρέπεις τη διακονία σε υπαλληλική σχέση, την ελευθερία σε δουλικότητα, την αγάπη σε ανάγκη...

Πώς γίνεται, ενώ είσαι από πνευματικά υλικά να μην καταλαβαίνεις πως απλά οι άλλοι σε ανέχονται από φόβο...

Πώς γίνεται να προσεύχεσαι βλέποντας παντού εχθρούς;
Οι σκιές να σε τρομάζουν, ακόμα και όταν προέρχονται από το επιβλητικό σου ανάστημα;

Γιατί να ανέχεσαι τους κόλακες, τους επαινετές και τους καταπιεσμένους που σε περιτριγυρίζουν και φοβούνται να μιλήσουν όχι μόνο μπροστά σου αλλά και στο πορτραίτο σου;

Πώς γίνεται να αγαπάς τους ανθρώπους ενώ τους ξεχωρίζεις;

Γιατί τα λόγια σου δε φανερώνουν ποτέ τον πατέρα;
Είναι κρυμμένος μέσα σου ή δεν υπάρχει;

Πόση εξουσία αντέχει το ψέμα;

Πόσο αντέχεις να πεθαίνουν οι συνάνθρωποι σου, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια, στα σοκάκια κι εσύ να χαριεντίζεσαι με τις εξουσίες γιατί φοβάσαι για τη δικιά σου ζωή;

Μη βλέπεις παντού αντιπάλους. Αν και στα αλήθεια υπάρχει ένας. Μέσα σου.

Μην πικραίνεσαι με όσους σου κάνουν κριτική. Δε θέλουν να σου πάρουν την εξουσία. Στην πραγματικότητα αγωνίζονται για να μη τη χάσεις.

Νιώσε τη χαρά του διαλόγου, των διαφωνιών, της αντίθετης γνώμης... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για έναν πατέρα από την ελευθερία της γνώμης των παιδιών του. Σημάδι ωριμότητας και για τους δύο .

Σπάσε τα φιμέ τζάμια του αυτοκινήτου, άνοιξε την κουρτίνα από το γραφείο, βγες για έναν περίπατο στον πιο πολυσύχναστο δρόμο. Εκεί θα συναντήσεις το αληθινό πρόσωπο του Θεού στους άλλους.
Στο πρόσωπο του μεροκαματιάρη, της πόρνης, του ναρκομανή, του αργοπορημένου διαβάτη, του ανήσυχου νέου.
Όσο μεγάλο και χρυσό να είναι το κλουβί, δεν παύει να είναι κλουβί.

Μη σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι για σένα.
Κάποια θα είναι αλήθεια και κάποια όχι.
Το σίγουρο είναι πως όποιοι είναι κοντά σου δε λένε ποτέ την αλήθεια για σένα. Όχι γιατί δεν την ξέρουν. Αλλά γιατί φοβούνται να σου την πουν.

Μη στέκεσαι στους τύπους, στα αξιώματα, στους τίτλους.
Οι απλοί άνθρωποι μόνο την αγάπη αναγνωρίζουν.
Τα άλλα τα δίνει ο Θεός γιατί έχει πολύ χιούμορ.

Κανείς δεν πήγε στον παράδεισο κουβαλώντας το μεγάλο του τίτλο. Πήγε όμως κουβαλώντας τον συνάνθρωπό του.

Κουβάλα και μοίραζε όσοι σοφία θέλεις. Αν δεν κουβαλάς τον σταυρό του άλλου μάταιος κόπος.

Δεν πρέπει να υπερηφανεύεσαι για τα έργα που επιτρέπει ο Θεός, να βάζεις το όνομά σου. Κι αυτά κι εσύ θα σβήσουν κάποια μέρα. Και όταν έρθει εκείνη η μέρα, μόνο το πόσο αγάπησες θα σε ρωτήσουν.

Αγάπα τον εχθρό σου.
Αν είμαι εγώ, αν είναι αυτός, αν είναι ο άλλος.
Δεν έχει νόημα η ζωή, αν είμαι εχθρός σου και δεν είμαστε μαζί στον παράδεισο.

Συγχώρησέ μου τον ενικό. Έτσι μιλούν τα παιδιά στον πατέρα τους.

Σε μια σχέση που δε θέλεις να κρατήσεις. Το καταλαβαίνω. Τα μάτια συνηθίζουν γρήγορα στο σκοτάδι.

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΔΟΣ

Καθρέφτης τῆς ψυχικῆς μας κατάστασης ἡ γλώσσα!

Παλαιότερα οἱ γιατροί ἐφάρμοζαν μιά πολύ σοφή καί ἀποδοτική μέθοδο. Ἔλεγαν στόν πελάτη τους. Βγάλε τήν γλώσσα! Τῆς ἔρριχναν μιά ματιά. Καί ἀπό τήν γλώσσα καταλάβαιναν πολλά!

Ἡ γλώσσα τοῦ ἄρρωστου ἔδινε στόν γιατρό μιά πολύ καλή ἰδέα γιά τήν σωματική κατάσταση τοῦ πελάτη του.

Κάτι ἀνάλογο γίνεται καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος «βγάζει» γλώσσα!

Οἱ ἄλλοι καταλαβαίνουν καλά, ἀνάλογα ὁ καθένας μέ τά μυαλά του, ποῦ κινεῖται ὁ συνομιλητής τους.

Τί παράξενο!

Καθρέφτης τῆς σωματικῆς ὑγείας ἡ γλώσσα.

Καθρέφτης καί τῆς ψυχικῆς μας κατάστασης ἡ γλώσσα!

Λέγει ὁ Κύριος: Πρόσεχε! ἀπό τά λόγια σου θά κριθῆς! Καί ἀπό τά λόγια σου θά καταδικασθῆς (Ματθ. 12,37).

Καλύτερα νά πέσεις κάτω ἀπό ψηλά, παρά νά «πέσεις χαμηλά», ἀπό λάθος γλώσσας!

Καί ὅταν ὑπομένουμε και δέν μιλᾶμε, ἔχομε μιά μεγάλη νίκη!

Καί ὅσο πιό πολύ πέφτεις σέ λάθη γλώσσας, τόσο πιό χάρβαλο καταντᾶς πνευματικά.

Γι᾿ αὐτό λέμε σέ μιά προσευχή μας:

Θοῦ, Κύριε, φυλακήν τῷ στόματί μου. Δηλαδή βόηθα με, Κύριε, νά κρατῶ τό στόμα μου κλειστό. Νά ξέρω πότε να μιλάω· καί πῶς να μιλάω.

Ἀγαπᾶς τόν Χριστό; Πρέπει νά Τόν ἔχεις συνεχῶς στό στόμα σου: στό σπίτι· στήν ἐπικοινωνία μέ ἀγαπητά πρόσωπα· στήν γειτονιά· στήν ἀγορά· παντοῦ.

Στόμα δικαίου μελετήσει σοφίαν· καί ἡ γλώσσα αὐτοῦ λαλήσει κρίσιν (Ψαλμ. 36,30).

Δηλαδή: Ὁ ἄνθρωπος ὁ σωστός, στό στόμα του ἔχει συνεχῶς τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί τά λόγια του εἶναι ὅλα ζυγιασμένα· σεμνά· προσεκτικά.

Αὐτό εἶναι τό σωστό. Γιατί ὅ,τι ἔχεις στήν καρδιά σου βγαίνει στό στόμα!

Οἱ μέλισσες, ἕνα τιποτένιο ζωύφιο-ἔντομο, βγάζουν ἀπό τό στόμα τους μέλι! Ὅ,τι παίρνουν στό στόμα τους, τό βγάζουν μέλι. Τό κάνουν μέλι!

Σύ καί ἐγώ, ἔπρεπε νά εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τά ἔντομα, ἀπό τίς μέλισσες.

Ἀπό τό στόμα μας ἔπρεπε νά ρέει μιά ἀπέραντη εὐωδία: ἡ εὐωδία τῆς καλωσύνης καί τῆς ἀγάπης· ἡ εὐωδία τῆς δοξολογίας τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου!

Κάνει τό στόμα μας νά βγάζει μιά φριχτή δυσωδία; Καί ἄμα στό στόμα βγαίνει δυσωδία, βρώμα, τί εἶναι μέσα μας, βαθειά μέσα μας, στήν καρδιά μας;

Πάντως, κάτι ὄχι καλό!

Πάντως ὄχι ὁ Χριστός.

Ἡ ἁγία Γραφή μᾶς λέγει, ὅτι τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι μύρον ἐκκενωθέν (Ἆσμα 1,3)· δηλ. ὅταν βρίσκεται στό νοῦ καί στήν καρδιά μᾶς μοσχοβολάει τό εἶναι ὁλόκληρο, σάν νά χύθηκε ἐπάνω μας καί μέσα μας, εὐῶδες πολύτιμο μύρο!

Μάθε λοιπόν, νά μιλᾶς γιά τόν Κύριο μέ εὐλάβεια καί μέ σεβασμό· μέ ἀγάπη καί μέ ταπείνωση.

Ἕνας γάλλος φιλόσοφος (C. Bonal) τοῦ περασμένου αἰώνα, κάθε φορά πού πρόφερε τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἔβγαζε τό καπέλλο του· καί ἔκανε τό σταυρό του.

Κάμε καί σύ «κάτι». Κάμε τά λόγια σου, νά εἶναι:
• γλυκά στό στόμα σου.
• γλυκά στήν καρδιά σου.
• γλυκά στά αὐτιά ἐκείνων, πού σέ ἀκοῦνε.

Λέγει ἡ ἁγία Γραφή:
• Στόμα παρανόμου-βόθρος βαθύς! Βόθρος; Ναί βόθρος! (Παρ. 10,31)

• Στόμα δικαίου ἀποστάζει σοφίαν. Δηλαδή, ἡ κάθε λέξη πού βγαίνει ἀπό τό στόμα του εἶναι σοφία! (Παρ. 22, 14)

Μήπως τά παραλέει;

Ἀκούμπα, ἀδελφέ, σωστά τήν καρδιά σου.

Μήν ἀφήσεις νά γίνει τό στόμα σου καί ἡ καρδιά σου βόθρος βαθύς!...

Κάμε τα, νά ἀποστάζουν σοφία: καλωσύνη, εἰρήνη, ἀγάπη, ταπείνωση.

Μήν τό ξεχνᾶς.

Στόμα δικαίου ἀποστάζει σοφία· καί προσέχοντας, τί νά λέει τό στόμα σου, γίνεσαι σοφός γιά τούς ἀνθρώπους· εὐάρεστος καί ἀγαπητός στό Θεό.

Ημείς προσκαρτερούμεν τη προσευχή και τη διακονία του λόγου.

Ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο η Εκκλησία πρέπει να απευθύνεται στους ανθρώπους;
Αυτό το ερώτημα απασχολεί όλους όσους δεν επαναπαύονται στο σώμα του Χριστού, ανακυκλωμένοι στο παρελθόν και στις αναμνήσεις του και στην θέση που κάποτε είχε η Εκκλησία για τους περισσότερους ανθρώπους στην κοινωνία.
Το ερώτημα αυτό δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Ωστόσο, η παράδοση της Εκκλησίας μας και ο βιβλικός λόγος μας δίνουν την δυνατότητα να αναζητήσουμε απαντήσεις, οι οποίες μπορούν να αγγίξουν και τους ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να ζήσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου και τον τρόπο της πίστης.
Γιατί η απάντηση που οι ποιμένες δίνουν σε τέτοια ερωτήματα, αντανακλά και τον τόπο με τον οποίο καλούνται οι πιστοί να διαμορφώνουν τη ζωή τους και το τι οι ίδιοι θέλουν από την Εκκλησία.

Στην πρώτη Εκκλησία προέκυψε το ζήτημα της διακονίας των φτωχών, με επίκεντρο τις χήρες γυναίκες οι οποίες προέρχονταν από τους εξ ελληνιζόντων πιστούς και οι οποίες περιθωριοποιούνταν ως προς την βοήθεια σε σχέση με εκείνες που προέρχονταν από τους Ιουδαίους. Οι απόστολοι ζήτησαν από το σώμα του Χριστού να εκλέξει επτά διακόνους, ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και οι ίδιοι να παραμείνουν «προσκαρτερούντες τη προσευχή και τη διακονία του λόγου» (Πράξ. 6,4), να αφιερωθούν αποκλειστικά στην λατρεία, την προσευχή και την διακονία του λόγου. Ο λόγος αυτός των Αποστόλων αποτελεί οδοδείκτη για το πώς η Εκκλησία πρέπει α ξεκαθαρίσει τα ουσιώδη στην διακονία της αλλά και να μιλήσει στους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι σήμερα από πολλές πλευρές θεωρούν ότι τα γνωρίζουν όλα.
Δεν έχουν ανάγκη από λόγους, αλλά από έργα.
Και τα έργα αυτά για τους πολλούς δεν έχουν να κάνουν με την λατρεία του Θεού και την διακονία του λόγου, την πνευματική δηλαδή παιδεία η οποία θα καθοδηγήσει τον άνθρωπο στον αγώνα για τη σωτηρία, αλλά έχουν να κάνουν με την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία.
Δεν αναρωτήθηκε όμως κάποιος από αυτούς που αντιμετωπίζουν την Εκκλησία έτσι, πώς θα εμπνευσθούν οι χριστιανοί να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση της φιλανθρωπίας και της έμπρακτης αγάπης.
Υπάρχει η αίσθηση ότι όλα γίνονται αυτόματα, μαγικά.
Από την μία οι περισσότεροι που δηλώνουν ή θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς δεν έχουν σχέση με το σώμα του Χριστού και από την άλλη απαιτούν από αυτούς που έχουν σχέση να φέρονται και να δρούνε όχι όπως ο τρόπος της Εκκλησίας ορίζει, αλλά και τα δοκούντα από τους μη συμμετέχοντας.

Το δεύτερο σημείο το οποίο αξίζει να μας προβληματίσει είναι η οίηση των πολλών, οι οποίοι θεωρούν ότι γνωρίζουν τα πάντα ή τουλάχιστον τα κύρια για την πίστη.
Στην ουσία όμως παραμένουν ακατήχητοι.
Έχουν εγκλωβισθεί σε μία λογική πλήρους εκκοσμίκευσης και θεωρούν πως γνώση αληθινή είναι μόνο ό,τι ο άνθρωπος μπορεί να μάθει σε σχέση με τον κόσμο και την πραγματικότητα.
Γνώση αληθινή είναι η πληροφορία.
Η υποκατάσταση της παιδείας από την εικόνα.
Και αρκούνται σε ό,τι αφορά στην θρησκευτικότητα στα μηνύματα του παρελθόντος από το σχολείο ή την ανατροφή στην οικογένεια ή από τις επισκέψεις στους ναούς κατά τις περιόδους των εορτών.
Αυτή η οίηση στην ουσία τους αποκόπτει από την κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού, η οποία προϋποθέτει την δίψα γι’ Αυτόν.
Και η δίψα καλλιεργείται τόσο με την μελέτη και την γνώση όσο και με την προσευχή και την λατρεία.
Και έτσι οι πολλοί παραμένουν στην πνευματική άγνοια, αλλά και θεωρούν ότι ο Χριστός είναι οι γιορτές ή η φιλανθρωπία, χωρίς να Τον αφήνουν να αγκαλιάσει περισσότερο τη ζωή τους.
Χωρίς να νιώθουν ότι η συμμετοχή στο σώμα του Χριστού και τη ζωή της Εκκλησίας δεν είναι μια τυπικότητα ούτε ένα θρησκευτικό καθήκον, αλλά το ξεδίψασμα του ανθρώπου μέσα σε έναν κόσμο στον οποίο μπορεί να πιει από πολλές πηγές, αλλά χωρίς Χριστό δεν μπορεί να ξεδιψάσει την δίψα της αιωνιότητας, της ανάστασης, της ελπίδας.

Το τρίτο σημείο είναι απουσία παρατηρητικότητας και προβληματισμού, ο εφησυχασμός από την πλευρά των χριστιανών και όχι μόνο των ποιμένων.
Συχνά στη ζωή της Εκκλησίας λειτουργούμε με γνώμονα μόνο τον εαυτό μας, τις δικές μας ανάγκες, τι πιστεύουμε εμείς ως σωστό και αδιαφορούμε για το τι χρειάζεται ο άλλος ή για τις όποιες αγωνίες του.
Δεν είμαστε πρόθυμοι να τον ακούσουμε, ίσως γιατί κι εκείνος έχει τον εαυτό του και μόνο ως κριτήριο για την όποια συνάντηση μαζί μας, με αποτέλεσμα ο λόγος μας να μην μπορεί να αγγίξει την καρδιά του και την ίδια στιγμή η προσευχή μας να μην είναι επαρκής, καθώς δεν είναι καρδιακή.
Φοβόμαστε στην Εκκλησία να παλέψουμε για να κατασκευάσουμε νέους ασκούς.
Παραμένουμε εγκλωβισμένοι στον τρόπο θέασης του κόσμου με βάση τους παλαιούς ασκούς.
Και είμαστε οι πολλοί έτοιμοι να κατακρίνουμε όσους αποπειρώνται να βρούνε καινούριους τρόπους προσέγγισης της Αλήθειας.
Καινοτόμους ή ανατρεπτικούς των τρόπων του παρελθόντος, χωρίς όμως να αφίστανται της Αλήθειας.
Οχυρωνόμαστε τότε στον τρόπο μας και δεν αφήνουμε και τους άλλους να δώσουν την μαρτυρία τους ανάλογα με το χάρισμα που έχουν.

Οι Απόστολοι άφησαν το λαό του Θεού να εκλέξει τους επτά διακόνους.
Από αυτούς άλλοι μαρτύρησαν υπέρ της πίστεως, όπως ο Στέφανος.
Άλλοι έγιναν οι διάκονοι Αποστόλων όπως ο Πρόχορος του Ιωάννη και έδειξαν στην πράξη τι σημαίνει αγάπη.
Άλλοι έγιναν αιρετικοί, όπως ο Νικόλαος, και αποδοκιμάστηκαν από το σώμα του Χριστού.
Οι δρόμοι αυτοί δείχνουν την ελευθερία που υπάρχει στην Εκκλησία και την αξιοποίηση των χαρισμάτων όλων, με αγρυπνούσα όμως την συνείδηση της Εκκλησίας, για να μην αποστεί η όποια προσπάθεια από την Αλήθεια.
Πιστεύουμε λοιπόν στον Αναστημένο Χριστό και καλούμαστε να δείξουμε την πίστη μας μέσα από την απόφασή μας να ακούμε γι’ Αυτόν που αγαπάμε, να Τον σπουδάζουμε στον λόγο, να Τον βιώνουμε στην προσευχή και στην λατρεία του Θεού και να Τον εφαρμόζουμε έμπρακτα στην αγάπη προς τους εμπερίστατους χωρίς διακρίσεις.
Την ίδια στιγμή, επειδή η Ανάσταση ήταν και θα είναι η μεγαλύτερη επανάσταση, η μεγαλύτερη αλλαγή στην Ιστορία του κόσμου, καλούμαστε να μην αφήνουμε το μήνυμά της να περιχαρακώνεται είτε στην απαίτηση οι άλλοι να προσφέρουν και αυτό μάλιστα μαγικά και αυτόματα, είτε στην οίηση ότι δεν χρειάζεται να μάθουμε τίποτε επιπλέον είτε στον εφησυχασμό και στην μετατροπή μας σε παλαιούς ασκούς.
Ας αγωνιστεί ο καθένας μας, ποιμένας και ποιμαινόμενος, να μιλήσει στους άλλους την γλώσσα της Αλήθειας, της τόλμης, της φρεσκάδας και την ίδια στιγμή την γλώσσα που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους, καλώντας τους σε συνεχές ξεκίνημα νέας ζωής. Για να είναι αυτός ο τρόπος που απευθυνόμαστε στους ανθρώπους. Ξεδιψώντας τη δική μας δίψα και βοηθώντας τους να συναντήσουν κι αυτοί τον Αναστάντα.

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΚΙ Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΥ

Πρόσφατα παρακολούθησα μια συγκλονιστική τηλεοπτική συνέντευξη.
Ένας νεαρός από το Μόντρεαλ του Καναδά, που ζει, όπως θα λέγαμε στην θεολογική γλώσσα, μια "κοσμική" ζωή, έχει μια απέραντη αγάπη στην ψυχή του για τα πονεμένα πλάσματα.
Αποκλείεται να είδε κάποιος το τηλεοπτικό αυτό πρόγραμμα και να μην έχει αισθανθεί έλεγχο από την ανθρωπιά αυτού του νεαρού.

Ανέφερε συγκεκριμένα ότι κάποτε πρόσφερε εθελοντική εργασία ως βοηθός μάγειρα σε οικογενειακή συνεστίαση που διοργάνωσε μια φαρμακευτική εταιρεία για τους υπαλλήλους της σε πάρκο του Μόντρεαλ.
Ήταν κατακαλόκαιρο κι ο νεαρός Στέφανος κουβαλούσε αναψυκτικά κι άλλα φαγητά. Από το πολύ πήγαινε -έλα άρχισε να ιδρώνει γι' αυτό έβγαλε το πουκάμισό του, για να αισθάνεται πιο άνετα.

Ενώ ήταν απασχολημένος με το κουβάλημα και το σερβίρισμα των ποτών και των φαγητών το μάτι του έπεσε σε ένα μικρό παιδάκι που καθόταν απόμερα χωρίς να συμμετέχει στο παιγνίδι των δεκάδων παιδιών των υπαλλήλων της εταιρίας που είχαν μαζευτεί στο πάρκο. Όταν το πλησίασε, διαπίστωσε ότι ο εφτάχρονος Γιαννάκης έπασχε από μυϊκή δυστροφία. Του έδειξε ενδιαφέρον, του μίλησε με αγάπη και κέρδισε εύκολα τη φιλία του. Έκτοτε αναπτύχθηκε μεταξύ τους ένας στενός αδελφικός δεσμός.

Η ΔΥΣΤΡΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΜΕΝΟ ΣΩΜΑ

Ο μικρός Γιαννάκης συγκινήθηκε ιδιαίτερα όχι μόνο επειδή τον πλησίασε κάποιος άγνωστος και του πρόσφερε αγάπη και φιλία στη μοναξιά του, αλλά επειδή ο Στέφανος έχει γεροδεμένο σώμα, γεγονός που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο δυστροφικό παιδάκι. Ρώτησε λοιπόν το φίλο του πώς κατόρθωσε να έχει τόσο ωραίο σώμα κι ο Στέφανος του απάντησε ότι γυμνάζεται τακτικά.
Το μικρό παιδάκι εξέφρασε την επιθυμία να παρακολουθήσει τον τρόπο που γυμνάζεται κι ο Στέφανος του υποσχέθηκε ότι θα ζητούσε από τους γονείς του να το πάρει στο γυμναστήριο κάποια μέρα που θα πήγαινε να ασκηθεί.
Όπως κι έγινε. Έκτοτε ο μικρός Γιαννάκης κι ο νεαρός Στέφανος ανέπτυξαν μια εγκάρδια φιλία.

Οι διακοπές του καλοκαιριού όμως ήταν προς το τέλος τους κι ο μικρός Γιαννάκης έπρεπε να επιστρέψει στο ίδρυμα για δυστροφικά παιδιά που λειτουργεί στην πολιτεία Οντάριο του Καναδά, τρεις περίπου ώρες μακριά με το αυτοκίνητο από το Μόντρεαλ. Γι' αυτό ήταν ιδιαίτερα θλιμμένος επειδή θα έχανε το νέο του φίλο.
Ο Στέφανος έβλεπε την αγάπη που του έτρεφε το μικρό παιδάκι και διαπίστωσε ότι είχε ανάγκη να επικοινωνεί μαζί του.
Έτσι τα δύο τελευταία χρόνια κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο πηγαίνει και μένει σε ξενοδοχείο κοντά στο ίδρυμα που φιλοξενεί τον εννιάχρονο τώρα Γιαννάκη. Παρόλο ότι δουλεύει μια πολύ σκληρή δουλειά στις οικοδομές και σηκώνεται κάθε μέρα πολύ πρωί για την εργασία του από την οποία επιστρέφει κατάκοπος κάθε βράδυ, εντούτοις αφιερώνει κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, για να βρεθεί κοντά στο άρρωστο παιδάκι.
Τα δύο τελευταία χρόνια κάνει το πολύωρο αυτό ταξίδι ανελλιπώς, και ξοδεύει τετρακόσια περίπου δολάρια κάθε, φορά για δύο βραδιές διαμονή στο ξενοδοχείο, για φαγητό στο εστιατόριο, για βενζίνη του αυτοκινήτου του και για δώρα που παίρνει μαζί του για το μικρό του φίλο.

ΕΞΟΧΟ ΔΕΙΓΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

Οι αναγνώστες πρέπει να λάβουν υπόψη ότι ο Στέφανος είναι ένας πολύ ευπαρουσίαστος νεαρός 26 χρόνων, ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει το Σαββατοκύριακο για να βγει έξω με την κοπέλα που αγαπά ή για να διασκεδάσει με τους φίλους του κι ο οποίος , όπως αναφέραμε εργάζεται σε μια πολύ κουραστική εργασία όλη τη βδομάδα κι επομένως χρειάζεται την αργία του Σαββατοκύριακου για να ξεκουραστεί. Παρόλα αυτά θυσιάζει όλες αυτές τις χαρές που συγκινούν τους νέους της ηλικίας του, για να επισκεφθεί το μικρό του φίλο. Όσο για το παιδάκι, βλέπει το Στέφανο σαν αληθινό άγγελο. Είναι γι'αυτόν ο αληθινός φίλος, ο μεγαλύτερός του αδελφός, ο φύλακας άγγελος, αληθινό δώρο του Θεού στη δυστυχισμένη και μοναξιασμένη του ζωή.

ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της συνέντευξης ήταν το γεγονός ότι ο Στέφανος δεν πήγε στην τηλεόραση για να δημοσιοποιήση την αγάπη που δείχνει στο άρρωστο παιδάκι. Το θέμα του τηλεοπτικού προγράμματος ήταν εντελώς διαφορετικό. Συμπτωματικά βγήκε η ιστορία του μικρού Γιαννάκη στην επιφάνεια. Περιττό φυσικά να πω ότι έκλεψε την παράσταση. Κι όχι μόνο αυτό. Όταν η τηλεπαρουσιάστρια εντυπωσιάστηκε, όπως ήταν φυσικό, από την ανθρωπιά του και προσπάθησε να τον επαινέσει, η αντίδραση του Στέφανου ήταν κυριολεκτικά συγκλονιστική.

-Μα καλά, του είπε ξοδεύεις οκτακόσια δολάρια το μήνα κι αφιερώνεις κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο για να επισκεφθείς ένα άρρωστο παιδάκι με το οποίο δεν έχεις καμιά συγγένεια;

Κι ο Στέφανος της απάντησε:
- Μα δεν είναι μόνο ο Γιαννάκης που ωφελείται από τη φιλία μας. Ωφελούμε κι εγώ. Ίσως περισσότερο από αυτόν. Όταν αντιμετωπίζω μικροπροβλήματα στη ζωή πάντα θυμούμαι πόσο δύσκολη είναι η ζωή του Γιαννάκη. Κάνω την αναπόφευκτη σύγκριση και βρίσκω το κουράγιο να αντιμετωπίσω καρτερικά τις αντιξοότητες.
- Ναι! Αλλά ξοδεύεις τόσα λεφτά, επέμενε η τηλεπαρουσιάστρια.
- Κερδίζω αρκετά! της απάντησε. (Υπενθυμίζω τον αναγνώστη ότι είναι τεχνίτης που επισκευάζει τις στέγες των σπιτιών).
- Έτσι είμαι σε θέση να ξοδεύω ένα ποσό για το μικρό μου φίλο. Άλλωστε όταν βλέπω το χαμόγελο της ευτυχίας στο προσωπάκι του, νιώθω τέτοια χαρά, που μου ξεπληρώνει και με το παραπάνω κάθε τι που κάνω γι' αυτόν.

ΠΡΟΤΥΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΗΘΟΥΣ

Με άλλα λόγια ο Στέφανος, όχι μόνο προσφέρει με την καρδιά του τόσο χρήμα, τόσο χρόνο και τόσο κόπο επί συστηματικής βάσεως για να βοηθήσει το άρρωστο παιδάκι, αλλά επιπλέον προσπαθεί να υποτιμήσει το μέγεθος της προσφοράς του και να παρουσιάσει τον εαυτό του ως ευεργετούμενο!

Όσοι είναι εξοικειωμένοι με το Ευαγγέλιο και την πατερική γραμματεία κατανοούν ότι ο νεαρός Στέφανος είναι " ο καλός Σαμαρείτης " του Ευαγγελίου κι αυτός που θα "στήσει εκ δεξιών Του" την ημέρα της κρίσεως, επειδή " ο ελάχιστος αδελφός Του" " ησθένησε" και τον επισκέπτεται.

Αλήθεια ! Τί έλεγχος και τί παράδειγμα για μας που τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε σωστοί χριστιανοί!

πηγή:Περιοδικό Ορθόδοξη Μαρτυρία

Ψαλμός 4ος και ερμηνευτική απόδοση Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα

1 Εἰς τὸ τέλος, ἐν ψαλμοῖς· ᾠδὴ τῷ Δαυΐδ.

2 - Εν τῷ ἐπικαλεῖσθαί με εἰσήκουσάς μου, ὁ Θεὸς τῆς δικαιοσύνης μου· ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με. οἰκτείρησόν με καὶ εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου.

2 Κυριε ο Θεός, συ με προστατεύεις και αποδίδεις το δίκαιόν μου. Οσες φορές προηγουμένως δια της προσευχής σε είχα επικαλεσθή με ήκουσες. Διέλυσες την ψυχικήν μου στενοχωρίαν και έδωσες άνεσιν εις την ψυχήν μου. Και τώρα σπλαγχνίσου μέ, Κυριε· άκουσε και κάμε δεκτήν την προσευχήν μου.

3 υἱοὶ ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καὶ ζητεῖτε ψεῦδος; (διάψαλμα).

3 Ω σεις οι άνθρωποι, που με εχθρεύεσθε, έως πότε θα έχετε σκληράν την καρδίαν σας; Διατί αγαπάτε να διαδίδετε εις βάρος μου ματαίας και ανυποστάτους κατηγορίας και επιζητείτε πάντοτε νέα ψεύδη εναντίον μου;

4 καὶ γνῶτε ὅτι ἐθαυμάστωσε Κύριος τὸν ὅσιον αὐτοῦ· Κύριος εἰσακούσεταί μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς αὐτόν.

4 Μαθετε όμως ότι ο Κυριος κατά θαυμαστόν τρόπον με επροστάτευσεν στο παρελθόν, εμέ τον αφωσιωμένον εις αυτόν. Και τώρα θα εισακούση ο Κυριος την προσευχήν μου, καθώς με όλην μου την ψυχήν κράζω προς αυτόν.

5 ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ἃ λέγετε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἐπὶ ταῖς κοίταις ὑμῶν κατανύγητε. (διάψαλμα).

5 Σεις οι εχθροί μου, ας οργιζεσθε επί τέλους εναντίον μου· μη αμαρτάνετε όμως και εναντίον του Θεού. Οσα κακά σχέδια μελετάτε εις τας καρδίας σας και καταστρώνετε εναντίον μου, όταν κοιμάσθε μόνοι σας το εσπέρας, επανεξετάσατέ τα, συντριβήτε δι' αυτά και μετανοήσατε.

6 θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε ἐπὶ Κύριον.

6 Προσφέρετε θυσίας προς τον Θεόν, αι οποίαι να συνοδεύωνται από τα έργα της δικαιοσύνης. Και τώρα στηρίξατε και σεις τας ελπίδας σας στον Θεόν.

7 πολλοὶ λέγουσι· τίς δείξει ἡμῖν τὰ ἀγαθά; ᾿Εσημειώθη ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε.

7 Πολλοί από σας λέγουν· “ποιός θα δείξη εις ημάς και θα δώση τα αγαθά;” Εις ημάς όμως, Κυριε, που πιστεύομεν εις σέ, έλαμψε το φως του προσώπου σου και εδοκιμάσαμεν χαράν.

8 ἔδωκας εὐφροσύνην εἰς τὴν καρδίαν μου· ἀπὸ καρποῦ σίτου, οἴνου καὶ ἐλαίου αὐτῶν ἐπληθύνθησαν.

8 Εγέμισες την ίδικήν μου καρδίαν από χαράν και αγαλλίασιν, την οποίαν δεν δοκιμάζουν ποτέ οι αμαρτωλοί αντίπαλοί μου, μολονότι είναι γεμάτοι από τους καρπούς της γης, από σίτον, οίνον και έλαιον.

9 ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω, ὅτι σύ, Κύριε, κατὰ μόνας ἐπ᾿ ἐλπίδι κατῴκισάς με.

9 Εγώ όμως με την ελπίδα μου στερεάν προς σε θα κοιμηθώ ήσυχος και ειρηνικός, θα χορτάσω τον ύπνον, διότι συ Κυριε, αν και εγώ είμαι τώρα εγκαταλελειμμένος και μόνος, μου παρέχεις την προστασίαν σου, υπό την σκέπην της οποίας κατοικώ γεμάτος ελπίδα προς σέ.

Σελίδα 2 από 10

Δημιουργήθηκε από τον Νίκο Χαραλαμπίδη